Iedereen kon onlangs in de media het schrijnende verhaal lezen van het jonge voetballertje dat door het clubbestuur geweigerd was om nog verder te komen meevoetballen omdat hij gehandicapt was.
Het laten integreren van de gehandicapte medemens in het normale dagelijkse leven van de niet-gehandicapten noemt men met een geleerde term inclusie.
In plaats van deze beperkte mensen onder te brengen in speciale structuren zoals beschermde werkplaatsen en bijzondere scholen dient men volgens deze maatschappelijke strekking deze personen te integreren in de gewone structuren en niet in aparte hokjes te duwen waardoor je hun beperking nog eens gaat accentueren.
De vraag is uiteraard: werkt dit?
Als oud (gediplomeerd) jeugdtrainer ken ik toevallig dit wereldje nogal goed en dan zeker wat de provinciale afdelingen betreft.
Het is de wereld waar veel ouders staan te roepen en krijsen op hun kleine alsof hun leven ervan hangt. De vader is doorgaans een oud-speler die in zijn jongere jaren nooit is doorgebroken en hoopt dat zijn kind nu deze droom zal waarmaken, de moeder weet doorgaans niet veel meer van het spelletje dan dat de bal rond is.
De kleine daarentegen, die is zo met het spel bezig dat hij dat allemaal niet hoort of, in het beste geval, zich afvraagt wat die daar allemaal aan het roepen zijn.
Het probleem is nu dat het hier om een relatief moeilijke sport gaat: men dient er motorisch goed voor ontwikkeld te zijn en een uitstekende voet-oog coördinatie voor te ontwikkelen.
Om dit te bereiken zal de jeugdtrainer iedere training aangepaste oefeningen uitwerken. En hier begint het probleem.
Immers, in deze oefeningen zit een opbouw. Ze worden moeilijker naarmate de kinderen ouder worden en meer behendig. Echter om niemand uit te sluiten zal de trainer er zorg voor dragen dat iedereen de oefeningen kan uitvoeren. Concreet betekent dit dat ze zullen aangepast zijn aan het niveau van de zwakste schakel.
Je ziet het natuurlijk al gebeuren: de vaders die het spelletje toch wel wat kennen zien dat, door de aanwezigheid van het gehandicapte kind, hun kinderen oefeningetjes krijgen die ver onder hun niveau zijn en bovendien, stel u voor, moet hun kind soms op de bank zitten omdat het gehandicapte spelertje uiteraard ook recht op spelen heeft waardoor de ploeg regelmatig verliest want ze spelen met een man minder.
Binnen de kortste keren (hier heeft het een half seizoen geduurd wat nog lang is) is er ambras en wordt er geklaagd bij het bestuur.
De vraag is dan hoe een bestuur van een provinciale voetbalclub hier moet op reageren.
Hun keuze is vrij eenvoudig:
Moesten al deze ouders naar de media stappen er zou geen papier genoeg zijn om het allemaal te drukken.
Vraag is dus of de ouders er wel verstandig aan gedaan hebben om dit allemaal op te blazen en uit te vergroten door dit in de media te gaan zetten.
Met een klein beetje realiteitszin hadden ze toch moeten beseffen dat dit zich ooit tegen hun kind zou keren.
De vraag is dan ook of inclusie realistisch is of enkel een academische droom?
Hierbij is het nuttig van nog even op te merken wat het grote verschil is tussen een beschermde werkplaats en de privésector:
Reageer