Het probleem is dat het kind niet de capaciteiten heeft om deze inkomsten en dit vermogen te beheren. Iemand anders zal dit voor hem/haar moeten doen. Hier zal dan ook de bezorgdheid van de ouders zijn om een persoon te vinden die dit op een correcte manier zal doen en steeds met het belang van het kind in het achterhoofd en niet het eigenbelang.
Ouders die een kind hebben dat niet onder een beschermingsstatuut staat zouden hierbij in de verleiding kunnen komen om het kind niet zijn wettelijk verplicht deel (de reserve) toe te kennen. Dit deel zouden zij dan kunnen geven aan hun andere kinderen met de opdracht om na hun dood dit geld te besteden aan de zorg voor hun gehandicapte broer of zus. Dit is een heel eerbiedwaardige planning die er helemaal niet op gericht is om het kind te benadelen.
U bent echter met vuur aan het spelen. Vergeet nooit dat zaken met betrekking tot erfrecht maar verjaren na 30 jaar. In die periode kan een betrokken familielid wel eens op het lumineuze idee komen om dit toch voor een rechtbank te brengen.
Gevolg: gans uw opgezette planning valt in duigen.
Ga daarom steeds op zoek naar oplossingen die zorgen voor de nodige flexibiliteit maar die juridisch waterdicht zijn.
Om als ouder uw weg in deze jungle te vinden, is bijna onbegonnen werk.
Waar familiale planning tegenwoordig reeds heel complex is door nieuw samengestelde gezinnen, jongeren die niet meer aangesproken worden door het huwelijk, enz..., is de geestelijke toestand van het kind hier een extra factor die het geheel allemaal complexer en moeilijker maakt.
Wij hebben er zelf drie jaar van intensieve studie op zitten om de problematiek volledig te begrijpen, ook al beschikten wij over een stevige academische basis en praktijkervaring op het vlak van fiscaliteit en burgerlijk recht.
De materie is ingewikkeld, maar wij kunnen u helpen.
Contacteer ons